ام‌سال روز جهانی کارگر در حالی فرا رسیده که کارگران در افغانستان هنوزهم برای زنده ماندن تقلا می‌کنند.
امروز چهارشنبه، ۱۲ ثور، برابر با ششم می، مصادف به روز جهانی کارگر در جهان است.
در آستانه روز جهانی کارگر خبرنگار بینا به سراغ یک تن از کارگران افغانستان رفته است، کارگری که هر بامداد را برای دریافت کار و پیدا کردن لقمه نان به فرزندانش روی جاده میاید.
خواجه سعید مرد ۴۶ ساله‌ای است که از ولایت فاریاب حدود سه سال پیش در پی تشدید ناامنی‌ها میان طالبان و نیروهای دولتی حکومت پیشین به کابل آواره شد.
این مرد شش فرزند دارد و تنها نان آور خانوادهاش نیز خودش است.
خواجه سعید بر بلندی‌های کوتل خیرخانه از بخش‌های مربوط به حوزه هفدهم پولیس کابل در یک حویلی کرایی زنده‌گی می‌کند.
او شغل خاصی ندارد و با مزدور کاری عمدتاً در بخش ساختمانی با تحمل مشکلات زیاد روزانه تلاش می‌کند تا لقمه نانی به خانوادهاش فراهم کند.
هنگامی که با او سر سخن باز کردیم از ناداری، فقر شدید و بی‌کاری لب به شکایت باز کرد.
روایت‌های خواجه سعید دل سنگ را موم می‌سازد، به‌ویژه زمانی که با دیده‌گان اشک آلود از شب‌ها خوابیدن فرزندان‌اش با شکم گرسنه حکایت می‌کند.
می‌گوید وقتی صبح‌ها از خانه بیرون می‌شود فرزندان‌اش به‌دنبال‌اش صدا می‌زنند که «بابا شب نان بیاری.»
نشستن کنار چهار راه سرای شمالی و جستجوی فرصت‌کاری، کار همه‌‌روزه‌اش است، بی آنکه خسته شود، زیرا به گفته او خسته‌گی دست خالی برگشتن به خانه تلخ‌تر از خسته‌گی نشستن کنار جاده است.
به گفته این کارگر بازار کار افغانستان، خوش‌ترین روز زنده‌گی‌اش روزی است که کارگیرش آمده باشد و به ذعم خودش «دست پُر» به خانه برگردد.
شدت ناداری و بی‌روزگاری خواجه سعید را به حدی محاصره کرده که وقتی از او در مورد حقوق کارگران پرسیدم گفت که: «پشت حقوقش چی می‌گردی بیدر جان، سنگ بار ما کنه خو یک لقمه نان پیدا شوه.»
این وضعیت تنها حکایت خواجه سعید نیست، هستند خانواده‌های زیادی که این روزها تمام دغدغه‌ای زنده‌گی‌شان فراهم کردن لقمه نان برای زنده ماندن است.
خانواده خواجه سعید شاید شانس آورده که نان آوری نیز در خانه دارند؛ اما هستند صدها زن افغانستان که با وجود نداشتن نان آور، خودشان نیز بنابر ممنوعیت طالبان، نمی‌توانند کار کنند.
طالبان که از نزدیک به سه سال، تسلط بر افغانستان دارند، همه‌روزه ادعای اشتغال‌زایی به مردم را می‌کنند، وضعیت عینی جامعه اما، بیانگر چیز دیگری‌است.
در حال حاضر و براساس گزارش‌های معتبر جهانی، هرگاه کمک‌های بشردوستانه جامعه جهانی به دست شهروندان افغانستان نرسد، ممکن فاجعه‌ای بشری، در این کشور رخ دهد.
